مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!

“جنگ” با همه زمختی و سختی خود می تواند در خوانشی معکوس ما را در برابر یک “گنج” هم قرار دهد . گنجی که اگر درست مورد بهره برداری قرار گیرد ما را در برابر یک بهار مدام و پُر زایش قرار دهد. بهاری که نه یک سال که تاریخ ما را تغذیه کند.نه به بهاری چنین، به شناخت تمام ساحتی جنگ نیاز داریم جنگی که به رفعتِ به دفاع مقدس ارتقا یافت.در همین ارتقا نیز حسابش از همه جنگ های جهان متفاوت و متمایز شد. علاوه بر این شناخت، به فعال سازی ظرفیت های متعدد در خدمت آن هم محتاجیم. از این جمله است سینما. سینمایی که باید پرده نقره ای اش به خاکریز نقره ای تبدیل و در تبیین آن حماسه بزرگ بیش از پیش فعال شود. در نگاه به جنگ البته نباید در فرم و حتی هیئت رزمندگی ماند که باید به فرهنگ زلال زندگی در تراز جنگ هم رسید.اما اگر فقط نگاه جنگی و نظامی هم داشته باشیم، سینما می تواند به سنگری ممتاز تبدیل شود در روایت صادقانه و حرفه ای فراز های حماسه فرزندان وطن که دنیا را به احترام وا خواهد داشت. به گمان من اگر سینما بتواند فقط عملیات فتح یک را –چنان که بود- روایت کند، نگاه دنیا را به خود جلب خواهد کرد. تا کنون اما فقط “عملیات کرکوک” را در این زمینه دیده ایم. این هم کم است. خیلی کم. عملیاتی که در قالب پارتیزانی، بزرگ ترین عملیاتِ جهان است، حقش خیلی بیشتر از این هاست. وقتی آن را به متن تبدیل می کنیم و می خوانیم بچه های ما، در یک شاهکار نظامی- اطلاعاتی- عملیاتی، به عمق 150 کیلومتری خاک دشمن نفوذ کردند به خود مباهات می کنیم. وقتی متوجه می شویم که در این ضربت نمایان، پالایشگاه و مقر فرماندهی و قرارگاه منافقین و چندین مرکز حیاتی آن شهر را در هم کوبیده و بیش از 600 نفر را کشته و مجروح کرده اند، به ایرانی بودن خود می بالیم. مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!...

نوشتن از دفاع مقدس را به مثابه "حکم حکوکتی" می دانم؛جنگ را اگر چه با گلوله می‌نویسند، اما کتاب‌هایی که درباره آن تحریر می‌شود، از جنس کلمه است. کلماتی که باید ماندگاری حماسه‌ها را تضمین کنند. این همان سنتِ جهادِ کبیر است که قرآن به ما می‌آموزد در برابر دشمنی که کار ناتمام خود در جنگ را می‌خواهد با فرستادن ما به وادی فراموشی، تمام کند. شاید برای پدافند در برابر همین طرح شیطانی است که رهبر فرزانه انقلاب در هندسه‌ای رحمانی ما به ضرورت تبیین تاریخ و معارف دفاع مقدس «امر» می‌کنند به این صراحت که امروز فضیلت زنده نگهداشتنِ یاد شهدا کمتر از شهادت نیست. من این را دقیقا یک امر مولوی می‌دانم. برای خودم هم –بی مداهنه- آن را به مثابهِ «حکم حکوکتی» می‌شمارم.با احیای فضیلت شهداست که می‌توان شکوه و هیمنه ایران را هم جانی جاودان بخشید. تحریر رسم‌الخط شهدا البته به عملیات‌های مختلف هم ما را آگاه می‌کند. نمی‌شود از شهدا گفت و از کارنامه سرخ‌شان بر خاک وطن چشم پوشید. تعظیم مقام شهدا حکم می‌کند کارنامه عملی‌شان را با احترام بخوانیم مثل همین عملیاتِ شکستن حصر آبادان که هروقت نامش به میان می‌آید ما اهالی دیار امام رضا به غروری مردانه سرمان را بالا می‌گیریم. بچه‌های ما محور عملیات بودند. پرچم خراسانی‌ها در اهتزاز بود.ویکی‌پدیا، به عنوان دانشنامه آزاد، این عملیات را با یک خط مقدمه بیان می‌کند که به اندازه هزار کتاب حرف داد؛ «پس از برکناری ابوالحسن بنی‌صدر از مقام فرماندهی کل قوا، امکان همکاری مشترک سپاه پاسداران و ارتش، میسر شد.» این همقدمی که بعد همدلی عینیت یافت، با صدور پیام {امام} روح‌الله خمینی در جهت شکسته شدن حصر آبادان، نیروی زمینی ارتش با طراحی این عملیات و محول کردن آن به لشکر ۷۷ خراسان، د مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!...

در هفته وحدت به ضرورتی که تقویم را هفت روز کارت دعوت می کند تا ما را کنار هم بخواند توجه کنیم. امروز مان را رصد کنیم. با هم بودن مان را عیار بسنجیم آن وقت درخواهیم یافت که فراتر از همه مراسم، به وحدت نیاز داریم. وحدتی تمام ساحتی که همه شئون زندگی را به ایمان غنی سازی کند. رسیدن است به این دریافت دقیق که، برادریم، خواهریم. این نسبت را اگر نه به خون، به خُلق و خوی و ایمان، برای'>برای همه ما نوشته اند. آن هم به کلام راهنمایی که راه را تا همیشه برای ما روشن می کند. "ألمؤمنون إخوة تتکافؤ دماؤهم و هم ید علی من سواهم؛ مؤمنان با هم برادرند و خونشان برابر است و در برابر دشمن متحد و یکپارچه اند. " این حدیث نبوی است در بیان بایستگیی که باید در نظر داشته باشیم. رنگ ها و نژاد ها و زبان ها هرگز نمی تواند نژادگی ما را آسیب زند. نمی تواند جغرافیای برادری را به خط های کج و معوج چند پاره کند. حتی تفاوت مذهب هم نباید، خط کش و قلم به دست دهد برای جداسازی. ما مقوم ها و نگهدارنده های بسیار قوی تر داریم که ما را در کنار هم به بنیان مرصوص تبدیل می کند که هیچ دشمنی نمی تواند در لابه لای صفوف ما منفذ پیدا کند و به نفوذ ما را از هم بپاشاند. ما خدای واحدی داریم که با "یدالله مع الجماعه" ما را وعده یاری داده است. رسولی واحد داریم که رسالت و گستره هدایت خود را بر پایه وحدت بیان کرده است. کتابی واحد داریم که ما را به جهتی واحد می خواند. فرهنگی برساخته از کتاب و رسالت داریم که برادری مان را نو به نو تعریف و باور مان را به اخوت غنی تر می کند. وقتی از کلام پیامبر مان می خوانیم که،" ألمسلمون إخوة لافضل لأحد علی أحد إلا بالتقوی؛ مسلمانان با هم برادرند و هیچ کس بر دیگری برتری ندارد، جز به تقوی. " باید نگاه مان مهربان مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!...